[ad_1]
گرده افشان یا مارمولک نیوزیلندی شبیه ایگوانای تیره است. اما این خزندگان خاردار واقعاً مارمولک نیستند، بلکه آخرین بقایای یک گروه مرموز و باستانی از خزندگان به نام راینوسفالی هستند که پس از اوج گیری در دوره ژوراسیک منقرض شدند. آنها شگفتی های خانواده خزندگان هستند.
تواتارا می تواند بیش از یک قرن در آب و هوای بسیار سرد زندگی کند و آرواره های خود را به جلو و عقب حرکت دهد تا حشرات، پرندگان دریایی و گونه های آنها را برش دهد. آنها حتی چشم‌های سوم ابتدایی زیر فلس‌های سرشان را دارند که می‌تواند به آنها کمک کند تا به خورشید نگاه کنند. این ویژگی های عجیب تواتارا را به یک پازل تکاملی تبدیل می کند. علاوه بر این، فسیل های پراکنده بستگان منقرض شده این حیوان، دیرینه شناسان را گیج کرده است.
مارمولک های ریوی که به نام «فسیل های زنده» نیز شناخته می شوند، متعلق به گروهی از خزندگان به نام نوسنگی هستند که بیشتر آنها در اواخر دوران مزوزوئیک منقرض شدند.
تقریباً همه تازه‌کارها ممکن است در رقابت با مارمولک‌ها و مارها که در پایان دوران مزوزوئیک منقرض شده‌اند، مرده باشند. بسیاری از آنها چیزی جز دندان های گرد و خاکی و فک های شکسته نیستند.
بخش مهمی از این پازل ظاهراً برای چندین دهه در کشوی موزه ای در ایالات متحده بوده است. استفانی پیرس، متصدی موزه باستان‌شناسی مهره‌داران در دانشگاه هاروارد، و تیمش اخیراً در حین جستجوی فسیل‌ها در موزه جانورشناسی تطبیقی، اسکلت تقریباً کاملی از حیوانی شبیه مارمولک را بر روی تکه‌ای سنگ به اندازه یک کف دست کشف کردند. .
این فسیل در سال 1982 در طی یک سفر تحقیقاتی به سازند کوینت کشف شد. سازند کوینت یک رخنمون فسیلی غنی است که در شمال آریزونا واقع شده است. این مجموعه از نژادهای قرمز در آغاز دوره ژوراسیک، در آغاز سلطنت دایناسورها نهشته شده است. دایناسورهای بدوی، مانند دلفوس تاج دار، در اطراف این دشت سیلابی باستانی، در کنار موجودات زرهی بزرگ کروکودیل مانند زندگی می کردند. پستانداران اولیه مانند موش ها و خزندگان عجیب و غریب جدید زیر پای این حیوانات بزرگ می خزیدند.
اگرچه فسیل های پستانداران اولیه در این منطقه ابتدا توجه محققان را به خود جلب کرد، اما دکتر پیرس و تیاگو سیموئز، دیرینه شناس هاروارد متخصص در تکامل اولیه مارمولک ها، در نهایت این نمونه را به طور عمیق مورد مطالعه قرار دادند. در مقاله ای که اخیرا در مجله Communications Biology منتشر شد، دانشمندان یک حیوان جدید را نام بردند سورتمه ناواواسفنودون جواب منفی. نام جنس و گونه مربوط به قبیله ناواهو است که در منطقه ای که فسیل ها در آن یافت شده زندگی می کنند.
این اسکلت فسیل شده که در شمال آریزونا پیدا شده و متعلق به ناواسفونودون سانی است، حدود 190 میلیون سال قدمت دارد و یکی از قدیمی ترین خویشاوندان شناخته شده تواتاری مدرن است.
محققان از میکروسی‌تی اسکن برای بررسی فسیل‌های خرد شده در سه بعدی و مونتاژ دیجیتالی جمجمه بزرگ‌شده در کنار هم استفاده کردند. اگرچه بدن این حیوان فسیل شده شبیه مارمولک بود، اما ساختار جمجمه آن شبیه قورباغه بود. این حیوان ردیف های مشابهی از دندان های تیز و به هم پیوسته داشت که مستقیماً از استخوان فک بیرون زده بودند. این پیکربندی یکی از ویژگی های مهمی است که تواتارا را از مارمولک هایی که فقط یک حفره دارند متمایز می کند. یک سوراخ اضافی به ثابت نگه داشتن جمجمه در هنگام استخراج قیچی تواتارا کمک می کند. دکتر سیموئز گفت: «همه این ویژگی‌ها برای تواتارای مدرن آشکار است و مشابه آن‌هایی که در دیگر خزندگان مدرن دیده می‌شود، نیست.
پس از انجام آزمایشات آماری، محققان اسفنودون ناواهو را در پایه خط تواتارا قرار دادند. فسیل های مورد مطالعه نشان می دهد که بدن تواتار مدرن در دوره ژوراسیک ظاهر شد و در 190 میلیون سال کمی تغییر کرد. این موضوع تعریف این خزندگان به عنوان “فسیل های زنده” را تایید می کند.
دکتر سیموئز می‌گوید: «آرواره‌های تواتار مدرن به مجموعه‌ای از دندان‌های منقار مانند به هم جوش خورده ختم می‌شوند که ناواسفونودون آنها را ندارد». به گفته کلسی جنکینز، دانشجوی دکترا در دانشگاه ییل که در زمینه تکامل اولیه خزندگان تخصص دارد، بسیاری از خطوط نوزادان در تاریخ خود تغییر چندانی نکرده اند. با این حال، به گفته او، 200 میلیون سال بسیار طولانی است.
محققان ادعا می کنند که سازگاری ممکن است نشان دهنده فعالیت شدید انتخاب طبیعی باشد که در برابر صفات جدید عمل می کند. دکتر سیموس گفت: «آهسته سرعت تکامل لزوماً به معنای عدم وجود تکامل نیست، بلکه اساساً معادل ضرب المثل است: «رازی را که ضرری ندارد دستبند نزنید».
اگرچه کشف ناواواسفنودون به روشن شدن فصل مهمی در تکامل تواتارا کمک می کند، بسیاری از تاریخچه این خزنده همچنان یک راز باقی مانده است. دکتر پیرس می‌گوید: «چرا توتارهای مدرن و نوادگان آنها در این مدت طولانی به کندی تکامل یافته‌اند، سؤال بزرگ‌تری است و یافتن آن کمی سخت‌تر است». ما به فسیل های بیشتری نیاز داریم».
[ad_2]
