بخشی از مغز را که در لکنت زبان و ناتوانی در صحبت کردن آزادانه نقش دارد، شناسایی کنید – زومیت

استخراج کلمات از مغز و سپس گفتن آنها از طریق دهان به روشی که دیگران بتوانند آن را درک کنند، در واقع یک فرآیند فوق العاده دشوار است. با این حال، در نگاه اول ممکن است به نظر برسد که ما این کار را بدون فکر و چندین بار متوالی در زندگی روزمره انجام می دهیم. دانشمندان اخیراً به کشف جدیدی در مورد بخش کلیدی این فرآیند پیچیده دست یافته اند.

مغز ما همیشه آنچه را که می گوییم بر اساس آنچه می شنویم تنظیم می کند. به همین دلیل است که با قرار گرفتن در محیطی پر سر و صدا به صورت غریزی و نامحسوس صدای خود را بلند می کنیم. مشکلات این سیستم پیشرفته بازخورد مغز انسان می تواند منجر به اختلالاتی مانند لکنت زبان، اوتیسم، بیماری پارکینسون، اسکیزوفرنی و سایر اختلالات مغزی مشابه شود.

یک مطالعه جدید بخشی از مغز انسان را پیدا کرده است که از جهاتی مسئول تلفظ صحیح کلمات است. شکنجه مرکزی عقب یا همانطور که در انگلیسی نشان داده شده است: شکنج پیش مرکزی پشتی. محققان می گویند پیشرفت های اخیر می تواند به درمان اختلالات گفتاری و عصبی در آینده کمک کند.

قشر جلوی مغز خلفی با رنگ قرمز برجسته شده است. (تصویر با حسن نیت از دانشکده پزشکی گروسمن، دانشگاه نیویورک)

آدین فلینکریک متخصص مغز و اعصاب از دانشگاه نیویورک می گوید:

مطالعه ما برای اولین بار نقش حیاتی قشر جلوی پیشانی خلفی را در حفظ کنترل گفتار در حین گفتار و اطمینان از اینکه کلمات را همانطور که می خواهیم تلفظ می کنیم تأیید می کند.

از قبل مشخص بود که بخشی از مغز زنگ می زند قشر مسئول کنترل حرکت دهان، لب‌ها و زبان برای تشکیل کلمات است، جزئیات نحوه عملکرد آن هنوز به طور کامل درک نشده است.

در یک مطالعه جدید، محققان از 15 فرد مبتلا به صرع کمک گرفتند. طبق برنامه ریزی های قبلی قرار بود این افراد برای احراز علت توسط دادگاه تحت عمل جراحی قرار گیرند. این عملیات شامل نصب 200 الکترود در مغز بیماران بود که آنها را برای این مطالعه خاص مفید کرد.

از بیماران خواسته شد که کلمات و جملات کوتاه را در فواصل زمانی تعیین شده در طول جراحی با صدای بلند بیان کنند. شرکت کنندگان در این آزمایش که برای انجام تست های خاص شنوایی به زبان بیماران استفاده می شد، می توانستند زبان بیماران را از طریق هدفون بشنوند.

تولید مثل در طی آزمایشی با تاخیر 50 میلی ثانیه، 100 میلی ثانیه، 200 میلی ثانیه و گاهی بدون تاخیر زمانی رخ داد. این تکنیک که به عنوان تاخیر بازخورد شنیداری (DAF) شناخته می‌شود، برای دهه‌ها برای تقلید گفتار نامفهوم و به‌عنوان راهی برای تجزیه و تحلیل چگونگی سازگاری مغز انسان مورد استفاده قرار گرفته است.

در مجموع هزاران رکورد ساخته شد. این صداهای ضبط شده در نهایت به محققان این امکان را داد که با افزایش تأخیرهای زمانی، تفاوت ها را در فعالیت های عصبی به دقت تشخیص دهند. در طول این مطالعه، شرکت‌کنندگانی که هدفشان شنیدن کلمات گفته شده به طور متناسب بود، ریتم گفتار خود را کاهش دادند تا فاصله زمانی بین بیمارانی که به طور متناوب کلمات را به زبان می‌آورند، جبران کنند. این ممکن است کمی گیج کننده به نظر برسد. اما این روند مشابه کاری است که می توانید در حین چت ویدیویی برای بهبود صدا انجام دهید.

محققان در مقاله منتشر شده خود می نویسند:

رشد گفتار انسان به شدت تحت تأثیر بازخورد شنیداری است. وقتی صحبت می کنیم، مدام بر خروجی صدای خود نظارت می کنیم و صدای خود را طوری تنظیم می کنیم که گفتار روان باشد.

به عنوان یک قاعده، مغز افراد در هوشیاری و گفتگو ممکن است به راحتی قابل دسترسی نباشد. به همین دلیل است که دانش بشر در پاسخ به این سوال که کدام قسمت از مغز کدام قسمت از مدیریت زبان را کنترل می کند، کاستی هایی دارد.

یک مطالعه اخیر نشان داد که شکنجه زمانی فوقانی و شکنجه سطحی آنها در تصحیح خطاهای گفتاری نقش دارند. قبلاً نشان داده شده است که هر دوی این مناطق مغز در ایجاد آفازی (ناتوانی در درک یا تولید زبان) نقش دارند.

با این حال، فعالیت قشر جلوی مغز خلفی در زمان تاخیر غالب بود. این غلبه فعالیت نشان می دهد که این بخش از مغز در کنترل خود صوتی ما نقش دارد.

تحقیقات بیشتر در مورد این مکانیسم های بازخورد اکنون در دستور کار محققان قرار دارد. یکی از گزینه های پژوهشی بالقوه می تواند تلاش برای پاسخ به این سوال باشد که آیا شکنجه پیش متمرکز پشتی نقشی در درک نحوه شنیدن کلمات دارد یا خیر. و اینکه چگونه تلفظ کلمات می تواند در افراد مختلف و همچنین در یک فرد در زمان های مختلف متفاوت باشد.

فلینکر می گوید:

اکنون که فکر می کنیم نقش دقیق قشر جلوی پیشانی خلفی را در کنترل خطاهای گفتاری می دانیم، ممکن است بتوان درمان را روی این ناحیه از مغز برای درمان بیماری هایی مانند لکنت و بیماری پارکینسون متمرکز کرد. عوارضی که هر دو مربوط به مشکلات تاخیر در پردازش گفتار در مغز است.

نتایج در PLOS Biology منتشر شده است.