پزشکان قبل از بیهوشی مدرن چگونه عمل های جراحی را انجام می دادند؟ – زومیت

در سال 1811، فرانسیس برنی نویسنده انگلیسی تحت عمل ماستکتومی (بیهوشی برای برداشتن پستان، که معمولا برای درمان سرطان انجام می شود) قرار گرفت. او در نامه‌هایی که پس از عمل به خواهرش نوشت، به یاد می‌آورد: «تمام مدتی که برش ایجاد شد، بی‌وقفه گریه می‌کردم. عمل دردناک و دردناک بود». در واقع برنی در حین عمل دو بار از شدت درد بیهوش شد که احتمالاً به عنوان تسکین او را سرگرم کرده است.

برنی در زمانی تحت عمل جراحی قرار گرفت که بیهوشی جراحی هنوز در مراحل اولیه بود و گزینه های محدود موجود می توانست غیر قابل اعتماد و اغلب خطرناک باشد. تونی وایلدسمیت، استاد بازنشسته بیهوشی در دانشگاه داندی اسکاتلند، می گوید: «روایت های تاریخی، مانند پرونده برنی، نشان می دهد که جراحی قبل از بیهوشی چقدر دردناک بوده است.

در واقع مواجهه با چنین دردی بسیار ترسناک و شبیه یک کابوس خواهد بود. امروزه داروهای بیهوشی یک ابزار پزشکی ثابت هستند و شامل مجموعه ای از داروها هستند که نه تنها برای کنترل درد، بلکه برای شل کردن عضلات و بیهوشی بیماران استفاده می شوند.

بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی خود این داروها را دریافت می کنند: بی حسی موضعی برای بی حسی لثه در مطب دندانپزشکی، بی حسی اپیدورال (تزریق در اطراف کانال نخاعی) در حین زایمان، یا بیهوشی عمومی برای خواب عمیق در حالی که پزشکان لوزه ها را خارج می کنند. .

اما قبل از اختراع بیهوشی، پزشکان چگونه این عمل را انجام می دادند؟

درد برای قرن ها

بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراع نسبتا جدیدی است، اما قرن هاست که به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید بوده ایم.

گزارش‌هایی از دهه 1100 وجود دارد که چگونه پزشکان از اسفنج‌های آغشته به تریاک و آب ریشه‌های آنتراکنوز برای ایجاد خواب‌آلودگی در بیماران برای آماده شدن برای جراحی و کاهش درد پس از عمل استفاده می‌کردند.

با بازگشت به نسخه های خطی از دوره رومی تا قرون وسطی، دستور العملی برای مخلوط آرام بخش به نام dwale شرح داده شده است. بر اساس یک نسخه خطی قرون وسطایی، تنتوری ساخته شده از مخلوط سرگیجه‌آور صفرا، تریاک، آب ریشه انسان‌ساز، نیشکر سمی و سرکه به گونه‌ای دم می‌کردند که در حالی که پزشکان بدن بیمار را برش می‌دادند، او در شوک بود. خوابیدن

از دهه 1600، تریاک و شربت تریاک (تریاک حل شده در الکل) در اروپا رایج شد. اما این داروها ناپاک و نادرست بودند و به سختی می شد بر اساس نیاز بیماران از آنها استفاده کرد. علاوه بر این، آنها می توانند خطرناک باشند. به عنوان مثال، قندهای سمی می توانند کشنده باشند و تریاک و شربت تریاک می توانند اعتیادآور باشند. ریشه های گیاهی انسان زا در دوزهای بالا می تواند باعث توهم، ضربان قلب غیر طبیعی و در موارد شدید منجر به مرگ شود.

تصویری از جراحی قرون وسطایی ساخته شده توسط هانس گالبین، پسر قرن شانزدهم

برخلاف این دیدگاه بی رحمانه پزشکی، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی های تهاجمی بودند، اغلب هوشمندانه ترین روشی که آنها استفاده می کردند این بود که تا حد امکان سریع و دقیق باشد.

اما سرعت و دقت جراحان را به عمل‌های پیچیده‌تر محدود می‌کرد. به عنوان مثال، قبل از اختراع بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه 1800، اعمال جراحی پرخطر مانند سزارین و قطع عضو در این مناطق کمتر از امروز بود. دلیل این امر هم مهارت های لازم و خطرات ناشی از این گونه عمل ها و هم درد شدید و غیرقابل کنترلی بود که این روش ها به همراه داشت. وایلدسمیت گفت: «بسیاری از روش‌های جراحی توضیح داده نشدند زیرا نمی‌توان آن‌ها را انجام داد.

به گفته وایلدسمیت، دندانپزشکی یکی از معدود جراحی هایی بود که در این دوره نسبتاً رایج بود زیرا درد و خطر ناشی از آن کمتر از جراحی های جدی تر بود. واضح است که بیماران نیز تمایلی به انجام این اعمال ندارند. وایلدسمیت گفت: “سعی کنید خود را در آن موقعیت قرار دهید.” شما درد دارید، اما درد بعد از آن حتی بدتر از درد خود عمل است.»

روش های مشکوک

همانطور که جراحان به دنبال راه‌های جدیدی برای انجام کار خود بودند، روش‌های غیرعادی‌تری پدیدار شدند. یکی از این روش ها «فشرده کردن» بود. این تکنیک شامل فشردن شریان ها برای بیهوشی یا فشار دادن اعصاب برای ایجاد بی حسی ناگهانی اندام ها بود.

اولین تکنیک احتمالاً به یونان باستان باز می گردد. پزشکان یونان باستان شریان های گردن را «کاروتید» می نامیدند، کلمه ای با ریشه یونانی به معنای «بیهوشی». وایلدسمیت گفت: “شواهدی وجود دارد که آنها از آن استفاده کردند یا می دانستند که فشردن شریان های کاروتید باعث بیهوشی می شود.” با این حال، این روش احتمالا به طور گسترده استفاده نمی شود و بیهوده نیست. وایلدسمیت گفت: “هرکسی که امروز این روش بسیار خطرناک را امتحان کند، به احتمال زیاد به عنوان قاتل به دادگاه می رود.”

در سال 1784، یک جراح بریتانیایی به نام جان هانتر فشار عصب را با استفاده از بانداژی بر روی اندام بیمار برای القای بیهوشی بررسی کرد. با کمال تعجب، این روش جواب داد: هانتر موفق به قطع عضو شد و ظاهراً بیمار هیچ دردی احساس نکرد.

یکی دیگر از تکنیک های کنترل درد «خواب مغناطیسی» یا هیپنوتیزم بود. این باور شبه علمی عناصر هیپنوتیزم را با این نظریه ترکیب کرد که در بدن انسان نیرویی وجود دارد که شبیه میدان نیرو است که می تواند توسط آهنربا دستکاری شود. مخترع این روش، پزشک اتریشی، فرانتس آنتوان مسمر، معتقد بود که با مدیریت این مایع انعطاف پذیر می تواند بیماران را در حالت معلق قرار دهد که در طی آن دردی از جراحی احساس نخواهند کرد.

این اقدامات شبه علمی مورد توجه قرار گرفت. در اواسط دهه 1800، مسمومیت به سایر نقاط اروپا و هند سرایت کرد و جراحان از آن برای درمان بیماران استفاده کردند. بر اساس گزارشی در مجله بین المللی Hektoen، چندین بیمار که تحت این روش قرار گرفتند، دردی را احساس نکردند. خواب مغناطیسی آنقدر رایج شده است که چندین بیمارستان خواب مغناطیسی در لندن و جاهای دیگر تأسیس شده است.

اما جراحان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و حامیان خود را به گمراه کردن مردم متهم کردند و در نهایت این رویای مغناطیسی از بین رفت. این امر راه را برای نامزدهای جدید و امیدوارکننده‌تر برای تسکین درد و آرام‌بخشی هموار کرد: مجموعه‌ای از گازهای استنشاقی که سرانجام عصر جدیدی از بیهوشی مدرن را آغاز کردند.

ابزار جراحی قرون وسطی این عمل که بدون بیهوشی انجام شد بسیار دردناک و خطرناک بود.

از شبه علم تا بیهوشی مدرن

در اواسط دهه 1800، دانشمندان و جراحان به استفاده بالینی از یک ترکیب آلی معطر به نام اتر علاقه مند شدند. اتر از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک بدست آمد. در واقع، تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم، پزشکان آزمایشاتی را بر روی این ماده مرموز کشف کردند که می توانست مرغ ها را بیهوش کند.

صدها سال بعد، جراحان درباره استفاده از اتر در کار خود تجدید نظر کردند. سرانجام در سال 1846 یک جراح دندانپزشک آمریکایی به نام ویلیام مورتون یک عمل جراحی عمومی انجام داد که در آن اتر گازی را روی بیمار اعمال کرد و سپس تومور را بدون درد از گردن بیمار خارج کرد. این اولین شواهد بالینی بود مبنی بر اینکه استفاده دقیق و دقیق از این گاز می تواند باعث بیهوشی و تسکین درد شود. سپس، در سال 1848، حراج ها ثابت کردند که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند با موفقیت درد هنگام زایمان و سایر جراحی ها را کاهش دهد.

مواد بیهوشی اصلی اتر و کلروفرم بودند.

اتر و کلروفرم به جراحان کنترل بیشتری بر وضعیت بیمار می داد زیرا با کنترل درد بیمار و فرستادن او به خواب، جراحان زمان بیشتری برای انجام عمل داشتند و می توانستند آن را با دقت بیشتری انجام دهند.

با گذشت زمان، این پیشرفت ها منجر به عملیات پیچیده تری شده است. هیچ یک از این دو گاز دیگر برای جراحی استفاده نمی شود، اما هر دو در نهایت منجر به داروهای موثرتر و ایمن تر شده اند.

وایلدسمیت از نقاشی رنگ روغن قرن هجدهم یاد می کند که مردی را که از قطع عضو وحشت دارد به تصویر می کشد. وایلدسمیت گفت: «با نگاه کردن به صورت بیمار، می توانید متوجه شوید که عمل بیهوشی چقدر وحشتناک بوده است.

تاریخچه بیهوشی می تواند پر از آزمون و خطا باشد، اما هرکسی که تاکنون در بیمارستان بستری شده است می تواند شکرگزار باشد که این تجربه حداقل ما را از واقعیت های کابوس وار این تصویر دور کرده است.